Ik blijf een absolute fan van Bokrijk. Ik weet het, dwaze
nostalgie naar een pastoraal Arcadië dat nooit bestaan heeft. De huidige
museologen doen dan ook hun uiterste best om die illusie te doorbreken door er
moderne dingen tussen te planten die vloeken met ieder gevoel voor harmonie.
'Om het verleden en het heden met mekaar in contact te brengen, met mekaar te
confronteren'. Zever in pakskes, volgens mijn onbescheiden mening. Wie denkt
dat mensen echt in de val van die illusie gaan trappen heeft geen vertrouwen in
hoe de dingen uit zichzelf spreken. Zo gauw ge binnenkomt in die huisjes en
ziet hoe armoedig het bestaan toen was, schiet er niets over van de eventuele
illusie dat het verleden een paradijs zou kunnen geweest zijn. Iets waar ze mij
trouwens nooit van hebben moeten overtuigen. Ik heb zelf nog genoeg van dat
verleden in mijn verleden.
De beste manier om 'het heden met het verleden te
confronteren' toonde de plaatselijke pastoor - een acteur, tussen haakjes
gezegd, en eentje die zich door niets of niemand uit zijn rol liet duwen. Hij
kreeg commentaar van een welmenende dame die vond dat de kerk toch enige
kritiek verdiende en hij liet haar weten 'dat zij als vrouw maar één grote
deugd diende te beoefenen, die ze nog niet goed beheerste: zwijgen'. En hij
voegde er wat later aan toe, want ze zweeg inderdaad niet: 'Als God vrouwelijke
politiekers had gewild, dan had hij de vrouwen verstandiger gemaakt.' De dame
in kwestie stond paf. Ik heb het verleden zelden zo leuk in confrontatie gezien
met het heden.
Ge hebt daar dus geen dure moderne 'monumenten' (uit beleefdheid
noem ik het maar zo) voor nodig. Naar Bokrijk gaan en rondkijken helpt even
goed voor een gezond historisch besef als antieke teksten lezen vanuit en
tegenover moderne vanzelfsprekendheden. En de pastoor-acteur in kwestie was een
meester in die kunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten