Over Moezelwijn, mottige Belgische gewoonten en Waalse werken - bewerkt fb-bericht van 25 juli 2016

Zo, terug van een weekje Moezel zonder internet. Internet niet gemist en dat zal wel wederzijds zijn. Mooi mooi mooi, evenwel niet in het Thais - ik heb me laten vertellen dat mooimooi of iets dergelijks aldaar 'schaamhaar' betekent. Gemoselsteigt, gebergwanderd, geweinprüft - ik weet het, Duits met haar op.

Rare jongens hoor die Moselaars: ze hebben daar wijn die Blootgat (Nacktarsch) heet en de weinig pedagogisch verantwoorde afbeelding vertoont van een volwassene die een kind op zijn blote derrière timmert. Het volgende dorp noemt z'n wijn dan Hartje. Of Zwarte Kat. En dan verwonderd zijn dat de ronkende Franse namen internationaal meer indruk maken terwijl die Duitse wijnen perfect verzorgd zijn. En ja, voer het Duitse systeem om statiegeld te vragen op plastic flessen hier ook maar gauw in. Het is netjes en het werkt. 

Bij terugkeer in ons dierbare vaderland, via de rechterkant onderaan, me verbaasd hoe wij erin slagen om het uitzicht op onze wegen te verknoeien met mottige - ik vind geen beter woord - reclameborden, van overheid en particulieren - en dat van zodra we de grens 50 meter over waren - en met overmatig kwekende verkeersborden. 

En nee, ik was er niet over verbaasd dat de eeuwigdurende wegenwerken ter hoogte van Luik nog altijd in uitvoering zijn, zelfs al waren er deze keer drie man effectief actief over die - hoever zal het zijn, enkele kilometers? Ik denk dat ze daar bang zijn compleet zonder werk te vallen eens de E40 gerepareerd is. De grens met Vlaanderen kon ook niet duidelijker: opeens een wegdek zonder gaten en pleisters. Maar wel nog mottige reclame en veel te veel verkeersborden.