Over schooluren, Homerische adjectieven en toveren - drie bewerkte fb-berichten van 4 juli 2016

Ziehier een allegaartje naar aanleiding van drie persberichten. Het eerste (hier) stelde dat schooluren vrouw- en kindonvriendelijk zijn. 'Schooluren zijn een weerspiegeling van de patriarchale maatschappij'. Wel, van zoveel newspeak, daar zakt mijn broek van af, zou ik zeggen, ware het niet dat ik lekker patriarchaal in de zetel zit. Met mijn voeten omhoog. 

Ik zou begot niet weten wat er patriarchaal is aan uren. In de patriarchale tijd gingen de kinderen trouwens zelf naar school, op eigen pootjes, kilometers ver. Geen moeke dat hen bracht met de vier x vier en recht op de oversteekplaats afzette, terwijl de ronkende motor - want de kindjes mogen geen kou krijgen en moeke, in haar frisse outfit, al helemaal niet - de omgeving voor alle kindjes die te voet zijn vergiftigt.

'Het concept school moet veranderen'. Zal ik u eens iets zeggen over het concept school, iets dat ge zeker nog niet weet. Het Griekse woord school betekent hetzelfde als het Latijnse vakantie, namelijk vrije tijd. De tijd namelijk die voor u vrij gehouden wordt door mensen die in uw plaats gaan werken, zodat gij u volledig kunt wijden aan uw toekomst. Het alternatief voor school is niet vakantie maar gaan werken voor de kost, van kindsbeen af. Zoals tienjarige prostituees in Oost-Azië, of kindsoldaten in Afrika, of papierrapertjes in India. Tot zover over het concept school, dat gezien die reële realiteit nog lang niet aan wijziging toe is. 

Bovendien is het ook raadzaam te beseffen dat school dient voor de kinderen, en niet voor het oplossen van de politiek op dat moment geldende maatschappelijke problemen. Dat laatste vraagt ge ook niet aan ziekenhuizen, de horecasector, de sport- en festivalwereld. Om er maar enkele te noemen die ook wel eens hun steentje zouden mogen bijdragen aan ‘de grote gewenste omwenteling’ van al wat mis gaat met deze wereld.

De bedoeling van deze weldenkende denktank is blijkbaar de schooluren langer te maken. 'Dit alles mag natuurlijk niet ten koste gaan van de leerkrachten'. Hoe vaak ik dat de laatste veertig jaar al niet gehoord heb, ik zou het niet meer weten. Maar het was iedere keer de inleiding op meer werk. Tot zover artikel één.

Nu twee (hier): Eugene met de smalle garage overleden. Eugene met de smalle garage. Mijn klassieke bril roept me nu Homeros zijn meisjes met de lange vlechten, sleepvoetende runderen en rozenvingerige dageraad voor de geest. Leve de terugkeer van het epitheton ornans, roep ik dan. Ik zie het zo al voor me, in de gazet: de sleepvoetende Rode Duivels, de langvingerige socialisten, de politiek correcten met de lange tenen ... Niet één keer maar iedere keer als ge het onderwerp vernoemt, ah ja, want anders is het geen epitheton ornans meer. Of stel u voor dat Martine Tanghe iets zegt als: godgelijke (politicus naar believen in te vullen) stond op te midden der mannen en sprak een gevleugeld woord. Toch het overwegen waard, niet waar? Vooral omdat het nieuws dan weer de moeite wordt.

Tot slot artikel drie (hier) dat het blijkbaar normaal vindt dat ge een reis boekt in de periode van herexamens. Lang, lang geleden, in een tijd dat de dieren nog met twee woorden spraken, bestond er - oude mensen herinneren zich dat - de goede gewoonte tijdens het schooljaar voldoende te studeren en eventuele herexamens voor noodgevallen in te calculeren in het wel overwogen studieplan. Maar sinds Harry Potter ook met zijn toverstafje zwaait in het onderwijs, zijn die stoute heksen van herexamens in het middelbare onderwijs afgevoerd en mogen de grote tovenaars van de raad van state beslissen of het sprookje voor de kindjes eindigt op een varkentje met een lange snuit dan wel in een of ander ver, exotisch sprookjesland met hun droomprins of -prinses. Ik hou van sprookjes. Maar niet van dat van de ononderbroken onderwijsmisvormingen. Dit enkel voor wie dat nog niet wist.