Sokrates in Vlaanderen - fb-bericht van 13 november 2015

Gisteren naar Bruno Vanden Broecke in het vel van mijn oude idool Sokrates gegaan. Bruno in het vel, niet ik. Wat een verfrissende voorstelling na al het gekrakeel in de media. Verplichte kost, zou ik zeggen, voor alle leerlingen, voor alle landgenoten.

In het publiek zaten nogal wat lieden die dachten een gewone conferencier voor zich te hebben, een soort antieke Geert Hoste of gewoon den Bruno die zijn eigen ding stond te doen, terwijl hij zo goed als niets op de planken bracht dat niet letterlijk van Sokrates zelf komt. Allez, van Plato, voor de classici onder ons. Zijn oude, verfrissende, prikkelende, verontrustende, ergernis wekkende vragen deden bij wijlen lachen maar misten hun effect niet.

'Zijt ge wel zeker dat ge echt weet wat ge zo zeker weet?' 
'Wordt ge echt gelukkig van wat ge als wetenschapper allemaal denkt te weten over de kosmos en de natuur?' 
'Is democratie echt zo zaligmakend en heeft het volk echt altijd gelijk?' 
'Is geluk echt niets anders dan alles hebben of altijd meer willen hebben?' 
'Is het slachtoffer eigenlijk niet gelukkiger dan de dader?' 
'En wat na de dood? Zijt ge echt zo zeker dat ge er niet meer gaat zijn? Of dat er wel iets is?' '
Is dood gaan misschien niet eerder iets goeds?' 
'Is het wel zo goed van te trouwen of beter van niet?' 
... 

Vooral vragen, geen antwoorden, tenzij dan: ik weet dat ik niets weet. Sokrates van voor tot achter. Zelf ben ik er zeker van dat hij geluk had dat er genoeg stoelen tussen hem en sommigen in het publiek stonden of Bruno had om de ergerlijke vragen ook lappen gekregen, zoals zijn personage indertijd. Maar dit beschaafde publiek was doorgaans vooral blij verwonderd en soms geamuseerd, o.m. toen classicus Bruno demonstreerde dat hij nog wel wat Griekse stamtijden kende. Want een enkele keer ging hij een Sokratisch gesprekje aan met mensen in het publiek. Geestig was ook een zeldzaam eigen grapje: 'Lieve Xanthippe, niks-kan-tippe aan de filosofie.' Ik tik het niet zo correct gespeld in, want ik had het zelf niet door tijdens de voorstelling. 

Maar op het einde was het heel stil in de zaal. Want hij moest inderdaad nog dood en ging dat, mijn beste Phaidon, bijzonder blijmoedig en zonder verpinken tegemoet. Bedankt, Bruno, voor de herhalingsles. Bedankt, Sokrates, voor de les.